ป้ายกำกับ: คติเตือนใจ

หากปรารถนาดอกกุหลาบ
ก็จงยอมรับหนามของมันด้วย

อยากให้เขารักรักเขาก่อน
อยากให้เขาเกลียดเกลียดเขาก่อน
อยากให้เขาตบตบเขาก่อน
อยากให้เขาชอบชอบเขาก่อน
อยากให้เขาชมชมเขาก่อน
อยากให้เขาเข้าใจเรา จงเข้าใจเขา
และเป็นมิตรกับเขาก่อน

เวลาเหมือนวารี
มิเคยมีจะหยุดไหล
วันวานย่อมผ่านไป
เหลือไว้เพียงความทรงจำ

หากเราเปิดประตูออกไปแล้วมองเห็นทางเดินแต่เราไม่ได้ก้าวต่อ..
แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเส้นทางนั้นมั้นสิ้นสุดตรงไหน

ไม้ท่อนหนึ่ง ซึ่งถือไว้ ในมือท่าน
ไม้ท่อนนั้น จะสั้น-ยาว เรารู้เห็น
หากมองสิ่ง ที่ด้อยค่า กว่าที่เป็น
ก็จะเห็น ว่าไม้เรา ยาวกว่าใคร
– – – – – – –
แต่หากเปรียบ เทียบเท่า ไม้ยาวกว่า
จะเห็นว่า ไม้เรานั้น สั้นเหลือหลาย
ทุกข์หรือสุข ด้วยตัณหา นำพาใจ
อยู่กับสิ่ง ที่เป็นไป ใช่ใฝ่เป็น

เจ็บแล้วจำคือ คน
เจ็บแล้วทนคือ ควาย

จะรู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่
ก็ต่อเมื่อเราได้…ออกเดินทาง
จะรู้ว่าคุณค่าของอะไร ในสักอย่าง
ก็ต่อเมื่อเราได้…เสียมันไป
จะรู้ความหมาย ของฟ้าหลังฝน
ก็ต่อเมื่อเราผ่านพ้น…มันมาได้
จะรู้ว่ายังมีเรื่องราว อีกมากมาย
ก็ต่อเมื่อเราเปิดใจ…ยอมรับมัน
จะรู้ว่าในหนังสือ มีอะไร
ก็ต่อเมื่อเราได้…ลองเปิดอ่าน
จะรู้เวลา ของดอกไม้บาน
ก็ต่อเมื่อเราเฝ้าตาม…อยู่อย่างนั้น
จะรู้ว่าเรื่องหัวเราะ มันมีค่า
ก็ต่อเมื่อเราเสียน้ำตา…ในสักวัน
จะรู้ถึงความในใจ ของกันและกัน
ก็ต่อเมื่อเราได้พูด…มันออกไป
จะรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าคิดถึง
ก็ต่อเมื่อในความคำนึง…มีใครสักคน
จะรู้ความหมายในคำรัก สักหน
ก็ต่อเมื่อมีใครบางคน…ให้หวั่นไหว
จะรู้ว่าค่ำคืนนี้ คงไม่เงียบเหงา
ก็ต่อเมื่อเรื่องเล่า…ได้มีโอกาสบอกไป
จะรู้ว่าทุกคำพูด หมดความหมาย
ก็ต่อเมื่อคนๆนั้น…ไม่อยู่ให้บอก

หนึ่งก้าวที่ยาวไกล
อาจหวั่นไหวและล้มลง
หนึ่งก้าวที่มั่นคง
แม้จะสั้นแต่มั่นใจ